تار و پود
دین زرتشت، مانند مسیحیت و یهودیت با تفکر هزاره گرایی
تنیده شده که از آن به فرشو کرتی یاد می کنند. زرتشت نیز با بررسی اوضاع و احوال جهان در پایان تاریخ زمزمه هایی را بر زبان جاری می سازد که گویای آغاز دوباره عصر عسرت و سختیهای بشر است. وی در پیشگوئیهای آخرالزمانی خویش به شرایط و اوضاع طبیعی جهان در آخرالزمان التفاتی ویژه داشته و پیامدهای آن را مستقیما متوجه انسان و به واسطه رفتارهای جاهلانه انسان می داند. رفتارهایی که
گویای توسعه آسیب های اخلاقی
انسان آخرالزمانی بوده و ارزشهای انسانی را در قلمرو فضیلتهای فراموش شده و از یاد رفته وی قرار می دهد. در این گفتار بر آنیم تا نیم نگاهی هر چند کوتاه به آسیب شناسی آخرالزمانی دیانت زرتشتی انداخته و مولفه های اصلی دیدگاه زرتشتی را در این مساله مورد بررسی و ارزیابی قرا دهیم.

پیشگوئی های زرتشت نسبت به آخرالزمان آمیخته با هشدارهایی است که پرده از اوضاع بحرانی جهان در روزگار واپسین بر می دارد. دین زرتشت آخرالزمان را تنیده در بحرانهای گوناگون دانسته و از بلاها، و مصائبی که پیش روی فرزند انسان قرار می گیرد، به عنوان امتحانی بزرگ و سرنوشت ساز حکایت می کند، که در نهایت به پیروزی نور بر
ظلمت ختم می شود.

زرتشت عمدتا نقطه جغرافیایی ظهور و بروز این اتفاقات را ایران زمین دانسته و دیدگاه آخرالزمانی خویش را در این قلمرو مورد مطالعه و بررسی قرار می دهد:

«دیوان ژولیده موی از خطه ی خراسان به ایرانشهر برسند و افراشته پرچم باشند. آن دیوان ژولیده موی، فریفتار (کسی که آنچه گوید را نکند) باشند مهر پدر از پسر و برادر از برادر برود (همه از هم بری شوند). محصول زمین کم شود و میوه تخم ندهد. در آن بدترین هنگام، یک مرغ را از مردم دیندار بیشتر ارزش دهند (همه به دنبال غذا باشند) . در آن هنگام سخت، پست ترین بندگان خدا به پادشاهی شهرهای ایران فراز روند همه آزمند و ناسزا دین باشند باد گرم و سرد زیاد بیاید باران به هنگام خویش نبارد سپندارمذ (فرشته ی نگهبان زمین) دهان باز کند و هرگونه گوهر و فلز مانند طلا و نقره پدیدار شود پادشاهی ایران به قبایل ترک، آتور (غیر تورانی)، توپیذ (تبتی) چون اودرک (یکی از قبایل خزر) رسد. بسا مردم نابکاریها مانند غلامبارگی و نزدیکی با زنان بی نماز کنند و هوا پرستی انجام دهند. در این هنگام سخت، شب از روز روشن تر شود.»