گاهی هدف و آرزو با هم اشتباه گرفته می شود.آرزو یعنی رسیدن به چیزی که آن را نداریم و اما رسیدن به آن را مایه رشد خود می دانیم. ولی هدف یعنی آشکار کردن آنچه که داریم ولی هنوز ناپیداست و می تواند در شرایطی آشکار شود و تبدیل به نتایج و ثمرات عینی شود."آدم های بزرگ اهداف بزرگی دارند نه آرزوهای بزرگ"

همانطور که می دانید در خیلی از احادیث از طول امل یا داشتن آرزوهای دراز نهی شده ایم .وقتی به آرزوهای طول ودراز خود توجه می کنیم وآنها را ریشه یابی می نماییم نهایتا در خواهیم یافت که ،یا حب بیش از حد به دنیا وامور مادی ویا جهل وعدم آگاهی، باعث ایجادچنین آرزوهایی در ما شده است.البته اصل «آرزو» و «اميد» مذموم و نكوهيده نيست، بلكه نقش بسيار مهمى در پيشرفت در جنبه ‏هاى مادى و معنوى زندگیمان دارد.اما طول امل از مهم‏ترين رذايل اخلاقى است كه انسان را به انواع گناهان آلوده مى ‏كندو از خدا دور مى ‏سازدو به شيطان نزديك مى ‏كند وتاثیر آن بر عمل ما این است که ما به دلیل گرفتار شدن به این آرزوهای دنیایی از اصل عمل برای آخرت باز می مانیم وهر چقدر که این آرزوریشه دار تر باشد به همان نسبت از عمل واقعی برای آخرت دور می شویم.آنجا كه گفته ‏اند آرزوهاي طولاني بد است و خطر دارد؛ آرزوهاي طولاني مربوط به دنياست. يعني کسی که آرزوی داشتن مقامات بلند دنیایی را دارداين طول املي است كه مذموم است.وگرنه آرزو کردن اگر واقعاً براي رسيدن به امور معنوی باشد،پسندیده است حتی در عمل نیز به ما انگیزه ی بیشتری می دهد. بنابراین آرزوهايي كه توأم با خيال‏ پردازي است به طريق اولي ارزش ندارد. اما همين ‏ها اگر نسبت به آخرت باشد ممدوح است. اصل اميد لازمه‏ ي زندگي است، اگر انسان اميدي نداشته باشد زنده نمي‏ ماند. في حدّ نفسه نعمت بزرگ خداست، اما مثل همه ‏ي نعمت‏ها افراط و تفريطش بد است. در امور دنيا به دلیل تزاحمی که بین امور دنیایی وجود دارد ، وقتي انسان زياد دنبال چيزي برود، از چيزهاي ديگر باز مي‏ماند وهمین امر باعث عقب ماندن انسان از انجام وظیفه اش خواهد شد.